Słowiański zwyczaj topienia Marzanny
Zapewne wielu z nas pamięta szkolne czasy, kiedy to raz w roku wszyscy uczniowie przygotowywali kukłę ze słomy i starych ubrań, by następnie wrzucić ją do rzeki i pozwolić odpłynąć.
Topienie Marzanny to jeden z najstarszych zwyczajów, mocno zakorzenionych w słowiańskiej kulturze, tradycji i mitologii. Marzanna, określana też jako Marena, Morana lub Mora, to bogini zimy i śmierci, ale także odrodzenia. Zgodnie z tradycją, coroczne spalenie lub utopienie kukły symbolizującej Marzannę miało zapewnić ludziom urodzaj i obfite plony. Wierzono, że zabicie postaci przedstawiającej boginię śmierci odegna zimę i pozwoli, by nastała wiosna.
Marzannę przygotowywano ze słomy i obwiązywano płótnem lub innym materiałem. Następnie ludność, w uroczystym orszaku udawała się m.in. nad wodę, gdzie kukła kończyła swój żywot, niesiona z prądem rzeki.
Kiedy topi się Marzannę?
Z uwagi na to, że zwyczaj topienia Marzanny jest nieodłącznie związany z nadejściem wiosny, to właśnie marzec jest tym miesiącem, w którym kukła powinna trafić do rzeki. Powszechnie ustaloną datą topienia Marzanny jest pierwszy dzień wiosny, który w tym roku przypada na 20 marca.
Pierwotnie, rytuał ten odbywał się jednak w czwartą niedzielę Wielkiego Postu, a dopiero od XX wieku zaczęto go celebrować w pierwszy dzień kalendarzowej wiosny.
